Φοσκαρίνι

(Foscarini). Επώνυμο παλαιάς αριστοκρατικής οικογένειας της Βενετίας, της οποίας πολλά μέλη διακρίθηκαν ως ικανοί λόγιοι και πολιτικοί. 1. Μάρκο (1695 – 1763). Τέταρτος και τελευταίος δόγης της Βενετίας, λόγιος και συγγραφέας. Ήταν συλλέκτης μιας σπάνιας βιβλιογραφίας και το 1735 διορίστηκε ιστοριογράφος της Δημοκρατίας. Ως διπλωμάτης, στάλθηκε στη Βιέννη (1732-35), στη Ρώμη (1736-40) και στο Τορίνο (1741-42). Έτρεφε ιδέες μεταρρυθμιστικής πολιτικής για τη διοίκηση της Βενετίας, τις οποίες όμως δεν μπόρεσε να πραγματώσει στην τόσο σύντομη παραμονή του στην εξουσία (1762-63). Έγραψε τα έργα Πολιτικός λόγος για την τελειοποίηση της Δημοκρατίας και Ιστορία της βενετσιάνικης φιλολογίας, που έμεινε ημιτελής. 2. Μικέλε (1632 – 1692). Πολιτικός και συγγραφέας. Διετέλεσε διοικητής της Κέρκυρας (1664) και το 1678 διορίστηκε επίσημος ιστοριογράφος της Βενετίας. Έγραψε το έργο Ιστορία της βενετικής δημοκρατίας (1696 – 1699). 3. Πάολο Αντόνιο (Κοζέντσα 1565 – 1616). Θεολόγος και ανθρωπιστής. Καθηγητής στα πανεπιστήμια της Νάπολης και της Μεσσήνης και επαρχιακός διοικητής (1608-12), ήταν από τους πρώτους που τάχθηκε με το μέρος του κοπερνικανού συστήματος υποστηρίζοντας την ομοιομορφία της ορθοδοξίας. Τις ιδέες του αποτύπωσε στο έργο Επιστολή στον Σεβαστιανό Φαντόνιο (Επιστολή για τις απόψεις των Πυθαγορείων και του Κοπέρνικου, 1615), που καταδικάστηκε μαζί με τα συγγράμματα του Γαλιλαίου (1616), αλλά αργότερα ανατυπώθηκε στη λατινική γλώσσα με τα έργα του τελευταίου. 4. Τζιάκομο (; – 1602). Βενετός διπλωμάτης και στρατιωτικός. Διετέλεσε αρχιναύαρχος του βενετικού στόλου (1572) και το 1574 στάλθηκε ως γενικός προβλεπτής στην Κρήτη με δικτατορικά δικαιώματα, για να εφαρμόσει στρατιωτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση του νησιού. Ακολούθησε μετριοπαθή πολιτική στον κρητικό λαό και κυρίως στους Σφακιώτες, στους οποίους παραχώρησε πολιτικά προνόμια και με τους οποίους συνομολόγησε συνθήκη το 1575. Ο Φ. αργότερα ανέπτυξε έντονη διπλωματική δραστηριότητα ως πρεσβευτής στη Ρώμη (1585, 1590-91).